KALENDARIUM

1851

Leopold Kronenberg przekształca swój kantor bankowy w dużą firmę o znaczącym kapitale.

1869

Leopold Kronenberg postanawia utworzyć w Petersburgu Bank Dyskontowy. W połowie 1869 roku inicjuje wraz z przyjaciółmi: Antonim Nagórnym i Juliuszem Wertheimem powstanie banku akcyjnego w Warszawie. 18 września odbywa się pierwsze spotkanie założycielskie banku akcyjnego. Uchwalono pierwszy statut Banku Handlowego. Władze rosyjskie wymusiły wprowadzenie kilku poprawek do tego dokumentu. Zakładały one brak możliwości przekazania założycielom swoich akcji innym osobom. Taki zapis uniemożliwił oficjalne wejście Kronenberga do grona założycielskiego.

1870

W maju ruszają przygotowania do otwarcia Banku Handlowego. 3 maja 1870 roku odbywa się pierwsze posiedzenie Rady, a dwa dni później pierwsze posiedzenie Zarządu. Rozpoczęło się przyjmowanie urzędników do pracy. 15 lipca Bank Handlowy oficjalnie rozpoczyna swoją działalność w pałacu Mostowskich w Warszawie. Kapitał założycielski określony został na milion rubli, jednak już w 1871 roku pojawiają się na rynku kolejne akcje podnoszące jego wartość. 11 października Leopold Kronenberg oficjalnie wchodzi w skład Rady Banku.

1871

21 lutego Kronenberg postanawia ujawnić swoją faktyczną rolę w Banku Handlowym. Razem z rodziną i najbliższymi współpracownikami jest w posiadaniu większości udziałów, co daje mu rzeczywistą możliwość dysponowania działalnością Banku. W maju siedziba Banku zostaje przeniesiona na ulicę Mazowiecką. Początki działalności Banku przypadły na okres ożywienia politycznego, które sprzyjało interesom. Istotne znaczenie miała obsługa finansowa handlu między Królestwem, a Cesarstwem Rosyjskim. Dla jej ułatwienia, w lecie 1871 roku, Kronenberg postanawia zająć się utworzeniem w Petersburgu oddziału bankowego. Następnie utworzone zostają oddziały Banku w Berlinie, Gdańsku i Szczecinie. Dzięki tym działaniom Bank Handlowy w Warszawie S.A. staje się największą instytucją finansową w Polsce i największym polskim bankiem niezależnym od kapitałów mocarstw rozbiorowych.

1872

Na jesieni decyzją Rady zostaje utworzona agentura Banku Handlowego w Berlinie, Gdańsku i Szczecinie, a Leopold Kronenberg obejmuje stanowisko Prezesa Banku. Podejmuje decyzję o kolejnej emisji akcji, jednak przesilenie gospodarcze i mała chłonność rynku powoduje ograniczenia i poprzestanie na

6 milionach rubli jako kapitale akcyjnym banku. Kolejne emisje odbywają się aż do roku 1914. Ostatecznie wprowadzono 80 tysięcy akcji o wartości 250 rubli każda. Bank zaczyna odczuwać nadmiar gotówki, którą z konieczności trzeba lokować w domu bankowym należącym do Kronenbergów. Otwarcie oprocentowanego rachunku bieżącego spotyka się z odmową ze strony Ministerstwa Finansów i Banku Państwa. Kronenberg wspiera utworzenie Banku Handlowego w Łodzi.

1873

Na skutek pogarszającej się koniunktury Bank Handlowy ogranicza udzielanie kredytów rolnych.

1874

Decyzją Walnego Zgromadzenia zostaje zlikwidowany Zarząd, a jego kompetencje przejmuje Rada, która postanawia udzielić Kronenbergowi prawa do podejmowania decyzji jako prezesowi banku.

1875

Nowa siedziba banku przy ulicy Berga jest gotowa do użytku.

1876

Bank odczuwa istotny spadek obrotów na skutek wojny bałkańskiej, a oddział petersburski odnotowuje straty. Kronenberg rozważa jego likwidację, jednak poprzestaje na zmianach w kierownictwie banku.

1877

Spadek obrotów w stosunku do roku jest związany w dużej mierze ze stratami oddziału w Petersburgu, gdzie tendencja spadkowa utrzymuje się do 1890 roku.

1894

W lutym zostaje otwarty oddział Banku Handlowego w Łodzi, a we wrześniu - w Sosnowcu.

1897

We wrześniu zostaje uruchomiony odział Banku Handlowego w Częstochowie.

1898

W styczniu otwiera się oddział Banku Handlowego w Będzinie, w lipcu - oddział w Lublinie, a w listopadzie - placówka w Kaliszu.

1899

Obroty Banku Handlowego rosną do poziomu 1864 milionów rubli.

1901

Kierownictwo banku postanawia utworzyć wraz z kilkoma firmami konsorcjum mające na celu pomoc w ustabilizowaniu sytuacji finansowej firmy metalurgicznej Fitzner i Gamper S.A. To jedno z największych przedsięwzięć handlowych banku Kronenberga na początku XX wieku.

1911

Powstają kolejne oddziały Banku Handlowego w Kijowie, Zawierciu i Będzinie.

1912

Otwarcie oddziału Banku Handlowego we Włocławku.

1913

Bank Handlowy posiadał 35% ogólnej sumy kapitałów rezerwowych, skupiał 60% wszystkich lokat oraz 44 % obrotów wszystkich banków Królestwa Polskiego, co daje mu pierwszą pozycję i miano największej instytucji wśród banków akcyjnych. Pierwsze dni wojny wywołują ogromną panikę wśród klientów. Masowo wypłacają gotówkę, a rezerwy finansowe przygotowane na bieżące potrzeby, okazują się być niewystarczające. W efekcie rozpoczyna się spadek kursów papierów wartościowych. W grudniu, na skutek likwidowania lokat, bank zmuszony jest wypłacić 13 milionów rubli.

1915

Oddział Banku Handlowego w Petersburgu i Kijowie rozpoczyna samodzielną działalność. W kwietniu rozpoczyna przygotowania do utworzenia agentury we Lwowie, która docelowo ma być przekształcona w oddział.

1916

Do końca tego roku nadal wycofywane są wkłady finansowe z Banku Handlowego. Ogółem wypłacono 40 milionów rubli, co zmusza kierownictwo banku do poszukiwania pomocy w bankach berlińskich. Taka sytuacja narusza dobrą opinię o Banku.

1917

Od tego roku na terenie okupowanego Królestwa Polskiego obowiązują trzy waluty, których wzajemny stosunek podlegał ciągłym wahaniom. Ta sytuacja wpływa na niechęć ze strony Banku do udzielania nowych kredytów. W kwietniu ustalono tendencje wycofywania kapitałów lokacyjnych z Banku. Od tego czasu sytuacja zaczyna się stabilizować. W lipcu Rada podejmuje uchwałę o wydaniu monografii z okazji pięćdziesięciolecia istnienia Banku. W grudniu, na skutek Rewolucji Październikowej zostaje zamknięty oddział w Petersburgu. Majątek banku podlega nacjonalizacji.

1918

Poprawia się sytuacja finansowa Banku Handlowego. Dłużnicy zaczynają spłacać swoje zobowiązania, a nowe oddziały rozpoczynają działalność. Tymczasowo zostaje zawieszona działalność oddziału w Kijowie. Na skutek wojny sytuacja Banku znacznie się pogarsza. Likwidowane są oddziały
w Petersburgu i Kijowie, a papiery wartościowe tracą wartość. Większość zobowiązań Banku wobec jego kontrahentów w Królestwie Polskim nie zostaje zrealizowana. W maju tworzy się oddział w Radomiu i Kielcach.

1919

Wznowienie działalności oddziału kijowskiego Banku Handlowego. W wyniku udzielonych gwarancji ze strony kierownictwa, przedsiębiorcy lokują swoje kapitały w Handlowym. Następuje wstrzymanie wypłat odsetek od lokat, gdyż napływ gotówki był bardzo wysoki. Na rynek finansowy zostają wprowadzone nowe akcje. Wzrost kapitału akcyjnego wzrasta do 54 milionów marek. Takie działanie zostało wymuszone przez sytuację, w jakiej po wojnie znajdował się Bank Handlowy. Potrzebowano pozyskać nowe środki na pokrycie szkód i nowe kredyty mające na celu odbudowę zniszczonego życia gospodarczego. Utworzenie nowych oddziałów w Mławie, Ostrowcu i miejskich w Warszawie oraz Łodzi, a także w Ciechocinku.

1920

Ostateczne zamknięcie oddziału Banku Handlowego w Kijowie i nacjonalizacja majątku bankowego przez władze radzieckie. Utworzenie oddziału w Krakowie, Gdańsku, Poznaniu, Toruniu i Tomaszowie Mazowieckim oraz w Sandomierzu.

1921

Nowe oddziały Banku Handlowego w Płocku, Jędrzejowie, Hrubieszowie, Pabianicach, Miechowie i trzy miejskie w Warszawie. Przejęcie pakietu kontrolnego spółki komandytowej Bank Brzeski, Załuski i Ska w Poznaniu oraz objęcie większości udziałów Banku Ziem Polskich w Lublinie.

1922

Powstają oddziały Banku Handlowego w Końskich, Łowiczu, Bydgoszczy, Gnieźnie, Białymstoku i Katowicach.

1923

Ponowne podwyższenie wartości kapitału akcyjnego Banku Handlowego do poziomu 1.2 miliardów marek. Utworzenie oddziału bankowego w Wilnie (Bank był w posiadaniu 41 oddziałów i ekspozytur). Nawiązanie bliskich kontaktów finansowych z Banque de Bruxelles. Objął on niewielki pakiet akcji Banku Handlowego.

1924

Kryzys proinflacyjny ujawnia, że wielkość obrotów jest nie wystarczająca do pokrycia kosztów własnych Banku Handlowego i utrzymania niektórych oddziałów. W tym roku postanowiono zamknąć jeden z nich. W kwietniu waluta stabilizuje się. Wprowadzenie polskiego złotego. Podjęcie działań mających na celu nawiązanie współpracy z bankami zagranicznymi: Banca Commerciale Italiana oraz Banque de Bruxelles.

1925

Załamanie kursu złotego i wycofywanie lokat z krajowych instytucji kredytowych. Zmniejszenie sumy wkładów w Banku Handlowym o 38%. W sytuacji odpływu kapitału, Bank zostaje zmuszony do zaciągnięcia pożyczki w wysokości 20 milionów złotych. Bank Handlowy poniósł straty wysokości 7,5 milionów złotych. Decyzja o zamknięciu kolejnych oddziałów i zredukowanie ich liczby w roku następnym do 19. Po fali likwidacji placówek zdecydowano się na utworzenie strategicznego dla handlu morskiego oddziału w Gdyni oraz nowego
w Cieszynie. Zmniejszenie liczby udzielanych przez Bank kredytów.

1926

Bank Handlowy na skutek utraty wszystkich rezerw finansowych zostaje zmuszony do obniżenia kapitału akcyjnego do 6 milionów złotych. Napływ do Banku nowych wkładów finansowych oraz rozwój operacji aktywnych w wyniku wyjścia gospodarki z załamania. Mimo poprawy sytuacji Bank nie wykazuje jeszcze zysku. Utworzenie Syndykatu Bankowego sp. z o.o. w porozumieniu z innymi bankami celem przeprowadzenia niektórych operacji bankowych.

1927

W marcu - podpisanie umowy Banku Handlowego z bankami zagranicznymi. Miała ona doprowadzić do uregulowania zadłużenia Banku wobec Funduszu Pomocy Instytucjom Kredytowym. Pomysł spotyka się z aprobatą ze strony Ministerstwa Skarbu. Bank na nowo zaczyna odnotowywać zyski.

1928

Nowi akcjonariusze banku Handlowego postanawiają przekazać część swoich udziałów angielskiemu bankowi Hambros Bank oraz węgierskiemu Pester Ungarische Comerzial Bank. Jednocześnie dokupują kilka tysięcy akcji na giełdzie, dzięki czemu stają się większościowymi udziałowcami Banku Handlowego. Kierownictwo Banku w rękach przedstawicieli kapitałów zagranicznych. Strategicznym udziałowcem jest Banca Commerciale Italiana. Dochodzi do zmian w kierownictwie i utraty dominującej pozycji przez rodzinę Kronenbergów. Ośrodkiem dyspozycyjnym Banku stają się Włochy.

1929

Emisja akcji o wartości 10 milionów złotych w celu pokrycia zobowiązań kredytowych Banku Handlowego. Stopniowe wycofywanie się z interesów w Polsce banków zagranicznych.

1930

Bank handlowy znajduje się na pierwszym miejscu pod względem wkładu kapitałowego. Jego suma wynosi 30 milionów złotych.

1932

Nowym prezesem Rady Nadzorczej Banku Handlowego po Stanisławie Lubomirskim zostaje August Zaleski.

1933

Podpisanie umowy w sprawie fuzji Banku Handlowego w Warszawie z Bankiem Angielsko - Polskim. Ministerstwo Skarbu wspomaga Bank w uregulowaniu zobowiązań względem Banca Commerciale Italiana, który odstępuje swoje udziały instytucjom polskim i brytyjskim.

1937

W tym roku notowana jest znaczna poprawa sytuacji. Wkłady finansowe zaczynają napływać do Banku Handlowego i rosną w porównaniu do roku 1930.

1938

Członkiem Rady Nadzorczej banku Handlowego zostaje dawny minister skarbu i były prezes Banku Polskiego S.A. Adam Koc.

1939

Spadek wkładów bankowych o 60%. Zmniejszenie liczby pracowników na wniosek władz niemieckich w Centrali o 43%, a w lokalnych oddziałach o 41%. Jednocześnie obniżona zostaje wysokość płac średnio o połowę. Bank Handlowy chcąc zrekompensować częściowo tą stratę pracownikom, ułatwia im zaopatrzenie w tańszą żywność. Niektóre placówki z zakupionych artykułów spożywczych przyrządzają śniadania i obiady - sprzedają je po symbolicznej cenie. Usunięcie z władz Banku Handlowego wszystkich osób uznanych na podstawie "ustaw norymberskich" za Żydów. Nowym prezesem zostaje Józef Żychliński. Mimo że Bank powiększa swoje wkłady, to wciąż nie może udzielać kredytów, ani wykorzystać środków na działalność aktywną. Nie wypłaca również oprocentowania. We wrześniu następuje ewakuacja oddziałów w Cieszynie, Częstochowie, Gdyni, Kaliszu, Katowicach i Sosnowcu. Działalność zawieszają również placówki w Radomiu i Krakowie. Następuje zerwanie łączności oddziałów terenowych z Centralą. 5 września rozpoczyna się fala wypłat, na które Bank zużywa wszystkie rezerwy. 6 września - zawieszenie pracy Banku Handlowego na skutek wezwania zdolnych do służby wojskowej mężczyzn. 7 września - wznowienie prac Banku Handlowego. Ewakuacja Banku Polskiego powoduje odcięcie wszystkich placówek bankowych od źródła zasilenia finansowego, ograniczenie wypłaty do 100 złotych tygodniowo na osobę.24 września - decyzją Prezydium Rady Banku tworzone są w jednym lub kilku bankach zagranicznych konta, aby uniknąć ryzyka zarządzania kapitałem przedwojennym przez władze okupacyjne - ostatecznie realizacja tego pomysłu nie wchodzi w życie.

30 września - przejęcie kontroli nad oddziałem we Lwowie przez radę komisarzy bankowych, która nakazuje udzielanie kredytów i wypłacania wkładów warstwom posiadającym.

1940

Ryzyko likwidacji Banku Handlowego. Przejęcie go przez banki niemieckie ostatecznie w roku 1942. Znaczny wzrost wkładu do 3 milionów w Centrali i 13 milionów w oddziałach. W maju likwidacja oddziałów we Lwowie i Wilnie.

1941

Latem działalność Banku ograniczona do obszaru Generalnego Gubernatorstwa, w skład którego wchodziła Centrala, Warszawa, Częstochowa, Kraków, Lublin i Radom. Znaczące zmiany w klienteli Banku. Sporą część zaczyna tworzyć drobna burżuazja, znikają zaś przedsiębiorcy żydowscy, którzy nie mogą oficjalnie prowadzić działalności. Ożywienie działalności bankowej. Zwiększenie kwot udzielanych kredytów i ponowne wprowadzenie oprocentowania na poziomie 1-3%. Od tego roku Bank odnotowuje zysk.

1942

Kolejny wzrost operacji bankowych. Zwiększona liczba przyznawanych kredytów. W maju Bank Handlowy otrzymuje odmowę ze strony Deutsche Bank w sprawie fuzji. Dyrektor tego banku nie podziela opinii ówczesnego Ministra Gospodarki Rzeszy o konieczności zlikwidowania lub przejęcia banków polskich.

1944

Wyzwolenie pierwszego oddziału spod okupacji - placówka w Lublinie w chwili wyzwolenia dysponuje 6 milionami złotych. 1 sierpnia - przerwanie działalności Centrali w skutek wybuchu powstania warszawskiego. Odpływ wkładów. Działania wojenne na obszarze Warszawy powodują zniszczenia, które dotykają siedziby Banku. Bez szwanku pozostaje skarbiec oraz część archiwum historycznego. Centrala zostaje przeniesiona do Częstochowy, gdzie przewieziono część dokumentów, gotówki, papierów wartościowych i depozytów. Niektórzy z pracowników zostają wywiezieni do Niemiec, część ginie. W wyniku wojny Bank ponosi straty szacowane na około 35-40 milionów dolarów, nie uzyskując żadnych odszkodowań. W październiku banki otwierają nowe konta "rachunków polskich", które są wykorzystywane do zajmowania się interesami powstałymi po wyzwoleniu. W sumie w ramach jednego banku istnieją trzy odrębne instytucje, z czego dwie zajmują się sprawami okresu międzywojennego i okupacyjnego, a trzecia aktualnymi.

1945

Bank po wyzwoleniu znajduje się w trudnej sytuacji, gdyż posiada tylko Centralę w Łodzi, oddziały w Częstochowie, Krakowie, Lublinie oraz Radomiu.

W styczniu powstają wstępne założenia państwowej polityki bankowej. W rozmowach uczestniczy ówczesny prezes Banku Handlowego Stanisław Wachowiak. Ostatecznie cały system kredytowy zostaje podporządkowany państwu bez formalnej nacjonalizacji. 10 lutego Wiceminister skarbu Daniel Kuszewski oraz prezes NBP Edward Drożniak oświadczają, że "Bank Handlowy, w przeciwieństwie do innych banków prywatnych, może istnieć nadal". 14 marca rozpoczyna się działalność Centrali w Łodzi, tu trafiają wszystkie dokumenty. 6 kwietnia odbywa się pierwsze powojenne posiedzenie Komitetu Wykonawczego Rady. Omawiane są sprawy bieżące oraz tematy dotyczące otwarcia nowych oddziałów w Gdańsku, Olsztynie, Gliwicach, Opolu i Bielsku. W lipcu utworzenie kolejnych placówek terenowych na terenie Gliwic i Wrocławia. W tym samym czasie dwa banki ze Stanów Zjednoczonych proponują Bankowi Handlowemu wykonywanie ich zleceń na terenie Polski. Oznacza to wznowienie kontaktów z bankami zagranicznymi i napływ nowego kapitału. Rada składa się z ośmiu osób. Na posiedzeniu pada decyzja o wybraniu na prezesa Stanisława Wachowiaka, który do tej pory był wiceprezesem Banku. 7 sierpnia odbywa się pierwsze posiedzenie Rady Nadzorczej Banku. We wrześniu Rząd decyduje się wyłączyć z nacjonalizacji trzy banki, w tym Bank Handlowy. Wznowiono pracę oddziałów w Lublinie, Sosnowcu, Katowicach. Powstają nowe odziały w Gdyni, Warszawie, Bielsku, Włocławku, a także w Kaliszu i Poznaniu. Bilans za ten rok wykazuje szybki rozwój Banku. Strata kształtuje się na poziomie 1,8 miliona złotych.

1946

W styczniu Bank zaczyna odnotowywać w trzech działach zyski: na rachunkach przedwojennych oraz bieżących. Na skutek nacjonalizacji przemysłu klientela Banku zaczyna stopniowo maleć. Centrala w Łodzi spostrzega, że przy Banku pozostają jedynie średnie przedsiębiorstwa, nieliczne hurtownie oraz kilka firm handlowych. 18 lutego zmiana siedziby placówki w Warszawie na lokal przy ulicy Zgoda 7. W marcu decyzja o rejestracji akcji Banku. W jej wyniku okazuje się, że państwo dysponuje 55% zarejestrowanych udziałów, jednak w stosunku do ogółu wyemitowanych tylko 42%.

1947

Ministerstwo Skarbu występują do Komitetu Wykonawczego Rady Ministrów z wnioskiem o przejęcie na rzecz Skarbu Państwa akcji będących w posiadaniu znacjonalizowanych przedsiębiorstw. Przeprowadzenie kolejnej rejestracji akcji, która ujawnia, że nieznany jest los tylko 7,45% akcji. W sierpniu Rada Ministrów dokonuje nowego podziału zadań w ramach banków. Bank Handlowy ma finansować większe jednostki gospodarcze. Zakres działania Banku ulega ewolucji i w dużym stopniu zostaje włączony do gospodarki planowej. W grudniu w skład Rady wchodzi zastępca prezesa NBP Jerzy Jurkiewicz.

1948

Decyzją Rady zostaje powołany Komitet Wykonawczy, który ma za zadanie kierować bieżącymi sprawami. Zasiadają w nim jedynie pracownicy ministerstw, co całkowicie ogranicza wpływ dotychczasowych członków Rady na kierownictwo instytucją. Decyzją Ministerstwa Skarbu Bank Handlowy ma

wycofać się z sektora prywatnego i skupić się na obsłudze państwowych przedsiębiorstw handlu zagranicznego oraz morskich i portowych. Bank znajduje się pod bezpośrednim wpływem Ministerstwa Skarbu w wyniku zakupu większościowego pakietu akcji. 25 października wchodzą w życie przepisy o reformie systemu bankowego, które przewidują likwidację Banku Handlowego
i powołanie Banku Handlu Zagranicznego.

1949

12 maja odbywa się walne zgromadzenie akcjonariuszy. Rada Nadzorcza składa się głównie z przedstawicieli Hambros Bank oraz British Overseas Bank, a także reprezentantów administracji i przedsiębiorstw państwowych. Prezesem zostaje Zygmunt Karpiński. Faktyczne kierownictwo Bankiem sprawuje Ministerstwo Finansów.

1950

Bank zostaje zobowiązany do przekazania obsługi przedsiębiorstw handlu zagranicznego do NBP, następnie morskich i portowych. W efekcie dochodzi do likwidacji pozostałych oddziałów Banku, zostaje tylko Centrala.

1951

Państwo jest w posiadaniu pakietu kontrolnego akcji, a udział zagranicy w kapitale Banku ulega zmniejszeniu. Zygmunt Karpiński podaje się do dymisji. Zwołana Rada Banku na swojego nowego prezesa wybiera Jakuba Prawina, wiceprezesa NBP. W ten sposób starano się związać Bank Handlowy z NBP.
22 marca zmiana przepisów o reformie bankowej. Znika niebezpieczeństwo zlikwidowania Banku Handlowego. Wśród banków o charakterze spółki akcyjnej czynności bankowe może wykonywać Bank Handlowy w Warszawie S.A.

1952

Stopniowe rozszerzanie uprawnień Banku. Ponowne powierzenie obsługi transakcji central handlu zagranicznego. Skarb Państwa w tym roku jest w posiadaniu 50,2% ogółu wyemitowanych akcji Banku Handlowego.

1955

Zlecenie Bankowi obsługi rachunków obcych przedstawicielstw dyplomatycznych.

1956

Władze Banku podejmują starania mające na celu przekształcenie instytucji
w bank handlu zagranicznego, który w swych rękach będzie skupiał całość operacji handlowych związanych z handlem. Nowym prezesem zostaje Michał Rola - Żymierski.

1958

Walne zgromadzenie akcjonariuszy decyduje się na podniesienie kapitału Banku. W efekcie udział państwa w kapitale wzrasta do 99,73%.

1963

Rząd podejmuje kroki zmierzające do przekształcenia Banku Handlowego w bank handlu zagranicznego. Z Departamentu Zagranicznego NBP Bank przejmuje część agend i personelu.

1966

Uchwalenie nowego statutu Banku, który rozszerza jego uprawnienia, podwyższa kapitał akcyjny oraz przekształca Dyrekcję Banku w Zarząd. Prezesem Rady zostaje Stanisław Majewski.

1968

Dalsze rozszerzenie działania Banku - współpraca przy realizacji planów obrotu towarowego z zagranicą. Nowym prezesem zostaje dotychczasowy prezes Zarządu - Henryk Kisiel. Bank decyduje się na umorzenie akcji konwersyjnych XVI emisji i zmniejszenie kapitału do 90 milionów. Następnym krokiem zmierzającym do uzyskania przez państwo całościowego pakietu akcji jest jego podwyższenie do kwoty 1200 milionów.

1973

Swoją działalność rozpoczyna Mitteleuropaische Handelsbank A.G. we Frankfurcie nad Menem, w którym Bank Handlowy posiada 70% kapitału. Równolegle działalność rozpoczyna Centro - Internationale Handels-bank A.G. w Wiedniu, w którym Bank Handlowy jest jednym z siedmiu równouprawnionych udziałowców.

1974

Na stanowisko prezesa zostaje wybrany wiceminister finansów oraz prezes NBP - Witold Bień. Kapitał Banku zostaje podniesiony do wysokości 3000 milionów złotych.

1977

Wzrost kapitału do poziomu 5 miliardów złotych.

1978

Stanowisko Prezesa Rady obejmuje wiceminister finansów - Marian Krzak.

1979

Powstaje Bank Handlowy International S. A. w Luksemburgu, w którym 40% udziałów posiada Bank Handlowy. Uruchomiony zostaje oddział Banku Handlowego w Londynie.

1981

Na skutek wzrostu zadłużenia zagranicznego kraju, Bank zostaje zmuszony do zawieszenia płatności. Prezesem zostaje ponownie Witold Bień.

1983

Podwyżka kapitału do 20 miliardów złotych.

1986

Andrzej Dorosz, dotychczasowy wiceminister finansów, zostaje prezesem Banku.

1988

Na stanowisko prezesa mianowany jest Janusz Sawicki.

1989

Bank odgrywa główną rolę w obsłudze handlu zagranicznego - 90%, a także uczestniczy w rozmowach dotyczących redukcji zadłużenia zagranicznego. Uruchomiono oddział w Lublinie oraz II Oddział w Warszawie. Nawiązano współpracę z zewnętrznym audytorem, który kontrolował rachunki bankowe
i formułował swoją ocenę.

1990

W wyniku przemian systemu bankowego następuje oddzielenie operacji kredytowych podejmowanych samodzielnie przez Bank na własny rachunek od kredytów zaciągniętych i gwarancji udzielonych na podstawie decyzji rządu. Bank traci monopol na działania zagraniczne, uzyskuje możliwość rozszerzenia swojej działalności w skali kraju. Powstają oddziały w Bielsku - Białej, Bydgoszczy, Kielcach, Krakowie, Poznaniu, Rzeszowie, Słupsku, Wrocławiu
i Zielonej Górze. Kapitał akcyjny wzrasta do 1000 miliardów złotych.

1991

Uruchomienie oddziałów w Białymstoku i Olsztynie. Funkcję prezesa Rady obejmuje Andrzej Olechowski, a Prezesa Zarządu - Cezary Stypułkowski. Zawarto umowę z Klubem Paryskim, w wyniku której podpisano umowę wykonawczą, w której Bank przyjmuje na siebie rolę agenta Skarbu Państwa.

1992

Działalność rozpoczyna placówka w Opolu, Gdańsku oraz Centrum Operacji Kapitałowych w Warszawie. Dochodzi do ponownego podniesienia wartości kapitału akcyjnego - 2589 miliardów złotych w wyniku podniesienia nominalnej wartości akcji oraz przeksięgowania funduszów własnych na rachunkach. Powołanie w Banku Biura Refinansowego, które ma zajmować się negocjacjami z zagranicznymi wierzycielami Polski.

1993

Powstają nowe oddziały: III i IV w Warszawie oraz w Gorzowie Wielkopolskim. Bank w wyniku procesu transformacji, który trwa od 1989 roku, umacnia swoją pozycję rynkową. Zachodzą zmiany organizacyjne, następuje rozwój oddziałów, wyniki finansowe są korzystne. Bank doprowadza wielkość rezerw

finansowych do poziomu norm międzynarodowych bez pomocy zewnętrznej. W tym roku całość zysku rocznego przeznaczona zostaje na powiększenie funduszów własnych, głównie rezerw. Zapoczątkowanie przez Bank inwestycji w przemyśle. Nabycie akcje przedsiębiorstw, których działalność później jest finansowana przez Bank. Instytucja przejmuje 30% akcji Zakładów Odzieżowych "Bytom" S.A. Ostrożna polityka Zarządu doprowadza do uplasowania Banku Handlowego na pierwszym miejscu wśród polskich banków w rankingu przeprowadzonym przez Gazetę Bankową. Bank zostaje uznany za najlepszą instytucją gwarantującą bezpieczeństwo wkładu i aktywności.

1994

Pracę rozpoczynają Oddziały w Częstochowie, Kaliszu, Płocku i Koninie. Kapitał własny Banku wynosił 11 bilionów złotych. W Zarządzie zasiadają: Antoni Sala, Andrzej Dutkiewicz, Wiesław Kalinowski, Romuald Chmielewski, Dariusz Chrastina, Andrzej Kołatkowski, Marek Oleś oraz Urszula Mroczkowska. Do końca roku następuje dwukrotny wzrost liczby pracowników w stosunku do lat sprzed transformacji. Na jesieni Bank odzyskuje dawną siedzibę Centrali w Warszawie przy ulicy Traugutta. Zawarta zostaje umowa z Klubem Londyńskim, co skutkuje przejęciem przez Bank roli podmiotu wykonującego umowy restrukturyzacyjne.

1995

Powstaje projekt konsolidacji banków państwowych wokół Banku Handlowego w Warszawie S.A. oraz Banku Pekao S.A., który po licznych rozmowach zostaje odrzucony. Decyzja o dopuszczeniu do polskiego sektora bankowego kapitału zagranicznego. Jedną z większych operacji kredytowych jest udział 20% w kredycie dla Petrochemii w Płocku. Przejęcie przez Bank Handlowy wraz z Nestle S.A. 55% kapitału KZKS Winiary S.A.

1996

Decyzja o prywatyzacji Banku Handlowego i podjęcie wstępnych rozmów z inwestorami. W maju następuje emisja euro obligacji o kwocie 100 milionów.
27 maja - obowiązki prezesa Rady Nadzorczej przejmuje Grzegorz Wójtowicz.

1997

Wprowadzenie przez Citibank Polska na polski rynek pierwszej honorowanej na całym świecie karty kredytowej Visa. 25 marca - przekazanie oficjalnego komunikatu do prasy o projekcie prywatyzacji Banku Handlowego. Ze względu na ograniczone zasoby rynku krajowego tylko część akcji ma trafić do oferty publicznej. Pozostałe przekazane do zakupu przez instytucje finansowe. Prywatyzacja zakłada również emisję kwitów depozytowych dla inwestorów zagranicznych. 26 marca - na trzy miesiące prezesem Rady zostaje Piotr Czyżewski, a następnie Stanisław Sołtysiński. 26 maja - rozpoczęcie zapisów na akcje Banku Handlowego. Zgłoszone zapotrzebowanie okazuje się być większe od oczekiwanego. Latem wprowadzono 65 milionów akcji o wartości 4 złotych na giełdę warszawską. Dochodzi do zasadniczych zmian w akcjonariuszach: 7,93% udziałów posiada Skarb Państwa, 7,11% pracownicy, 25,96% inwestorzy stabilni, 29% akcjonariusze indywidualni, a 30% instytucjonalni.

Ponowne wprowadzenie euro obligacji na rynek o wartości 200 milionów złotych.

1998

W marcu następuje wyodrębnienie pionu bankowości detalicznej o nazwie Handlobank. Pod koniec tego roku - 19,8 milionów złotych wkładów. 31 marca prezesem Rady zostaje Andrzej Olechowski. W październiku powstaje pierwszy oddział Handlobanku w Warszawie.

1999

Handlobank posiada 60 tysięcy indywidualnych klientów i 155,4 milionów wkładów. Utworzenie Towarzystwa Funduszy Inwestycyjnych Banku Handlowego S.A. Działalność podejmuje PKO - Handlowy Powszechne Towarzystwo Emerytalne założone wspólnie z Bankiem PKO BP. W lipcu rozpoczęcie rozmów Banku Handlowego z BRE Bankiem w sprawie fuzji. Pojawienie się informacji o zainteresowaniu Bankiem Handlowym Citigroup. 14 października Ministerstwo Skarbu ogłasza oficjalną wiadomość, że nie zgadza się na przeprowadzenie fuzji z BRE Bankiem. 9 grudnia odbywa się Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Banku Handlowego w Warszawie, podczas którego dochodzi do głosowania w sprawie fuzji. Za fuzją opowiada się 77,84% akcjonariuszy. Do silnych przeciwników należą: Skarb Państwa i Powszechny Zakład Ubezpieczeń - po głosowaniu zapowiedź zaskarżenia uchwał i wycofanie lokat o wartości 2500 milionów złotych. Taki obrót spraw może doprowadzić do destabilizacji całego sektora bankowego. W razie trudności finansowych NBP zapowiada, że udzieli pomocy Bankowi Handlowemu.

2000

Pojawienie się w mediach informacji o ewentualnym połączeniu Banku Handlowego z Citibankiem. Minister Skarbu potwierdza, że prowadzone są rozmowy w sprawie sprzedaży Citibankowi posiadanych przez rząd akcji.
W lutym pojawia się publiczna deklaracja Citigroup zamiaru przejęcia Banku Handlowego w Warszawie. W maju Komisja Nadzoru Bankowego wyraża zgodę na uzyskanie przez zagranicznego inwestora do 66% głosów na Walnym Zgromadzeniu Akcjonariuszy. We wrześniu Bank Handlowy publicznie ogłasza, że połączy się z Citibankiem, który już wtedy posiada 87% akcji, a kilka miesięcy później 91%. 3 listopada odbywa się Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy zwołane w celu sformalizowania fuzji i włączenia Banku Handlowego do Citigroup. Handlobank w tym roku posiada ogółem 92 placówki, a jego wkład wynosi 863 milionów złotych. Bank Handlowy posiada 30 oddziałów w całej Polsce, 33 filie oraz 4 bankowe punkty obsługi klienta.

2001

Wzrost wkładów osób prywatnych o 392% Podniesienie wartości kapitału do 430 308 400 złotych. Podzielony na 107 577 100 akcji o wartości 4 złote każda. Grupa amerykańska jest w posiadaniu 92,09% udziałów. Kurs akcji na giełdzie warszawskiej wynosi 64 złote. W tym roku kredyty osiągnęły najwyższy poziom, bo aż 14 200 milionów złotych. W lutym wydzielony zostaje Sektor Bankowości Komercyjnej i Inwestycyjnej, który ma obsługiwać wyłącznie firmy

i innych klientów instytucjonalnych. Sektor Bankowości Detalicznej koncentruje się na obsłudze klientów indywidualnych. 28 lutego - następuje połączenie banków. W chwili połączenia Bank Handlowy dysponuje 4000 milionów złotych.

2002

Podwyżka kapitału zakładowego do poziomu 500 902 400 złotych. Kurs akcji wzrasta do 74,5 złotych.

2003

Spadek kursu akcji do 57,7 złotych. Funkcję prezesa obejmuje Sławomir Sikora,
a w skład Zarządu wchodzą: David Smith, Sunil Sreenivasan, Lidia Jabłonowska-Luba. Bank zajmuje szóste miejsce w 21 - punktowej skali ocen dla depozytów krótkoterminowych Prime-1.

2004

Bank podejmuje starania przygotowania atrakcyjnej oferty dla małych i średnich przedsiębiorstw. W tym celu przenosi obsługę tych klientów do Sektora Bankowości Detalicznej, aby skupić ich w jednym miejscu, bo nierzadko korzystają oni równocześnie z kont osobistych i firmowych. Zysk Banku wynosi 414 milionów złotych. W tym roku Bank składa się ze 140 oddziałów. Wartość udzielonych kredytów wynosi 9700 milionów złotych.

2005

Dom Maklerski wprowadza do obrotu na GPW pierwszy instrument nominowany w USD - obligacje Citibank, N.A., wymienne na akcje Banku Handlowego w Warszawie S.A. o wartości 435,6 milionów USD.

2007

2007 W tym roku Citi Handlowy wprowadza nowe karty partnerskie: Citibank-LOT oraz Citibank-Plus, pierwszą w Polsce medyczną kartę przedpłaconą oraz pierwszą w kraju przedpłaconą kartę ubezpieczeniową.

2008

Jako pierwszy na rynku Citi Handlowy oferuje swoim klientom możliwość dokonywania płatności przy użyciu telefonu komórkowego. Liczba kart kredytowych w portfelu Citi Handlowy na koniec roku przekracza milion. Bank sprzedaje ponad 296 tysięcy nowych kart i jest to najlepszy wynik w historii pod względem liczby wydanych kart kredytowych.

2009

Citi Handlowy wzmacnia pozycję na rynku banków depozytariuszy w Polsce - pełni obowiązki depozytariusza dla 7 otwartych funduszy emerytalnych oraz 45 funduszy i subfunduszy inwestycyjnych.

2010

Bank Handlowy w Warszawie S.A. obchodzi jubileusz 140-lecia istnienia.